Αν κάποιος διάβασε τα ρεπορτάζ και τις αναφορές του βρετανικού, κυρίως, Τύπου για τον Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ θα νόμιζε πως ο πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η γηραιά ήπειρος από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.Από τον Βρετανό ιστορικό Τίμοθι Γκάρντον Ας που συνέκρινε τον κ. Γιουνκέρ με τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ’, τη βρετανική εφημερίδα Sun που τον χαρακτήρισε ως τον «πιο επικίνδυνο άνθρωπο της Ευρώπης» υποστηρίζοντας πως ο ηλικίας 91 χρόνων πατέρας του είχε σχέσεις με το ναζιστικό καθεστώς, μέχρι την Ελβετική εφημερίδα Weltwoche η οποία υποστήριξε πως μοιράζεται το ίδιο όραμα για την Ευρώπη με αυτό του Μουσολίνι και του Χίτλερ (!), η επίθεση κατά του κ. Γιουνκέρ έχει περάσει σε πρωτοφανή επίπεδα.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον ο οποίος ηγείται της σταυροφορίας κατά του κ. Γιουνκέρ έχει αποκλείσει κάθε πιθανότητα συμβιβασμού. Η «αλλεργία» της Μεγάλης Βρετανίας απέναντι σε κάθε ομοσπονδιακή προοπτική της Ε.Ε. έχει παρελθόν και η Γηραιά Αλβιώνα επέβαλλε σχεδόν πάντοτε την «άποψή της» για τον πρόεδρο του εκτελεστικού –και όχι μόνο- οργάνου της Ένωσης.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός έχει επιλέξει να προσκολληθεί στη «γραμματική ερμηνεία» της Συνθήκης της Λισαβόνας η οποία δεν αναφέρει πουθενά πως ο επικεφαλής της πολιτικής ομάδας που θα λάβει τις περισσότερες ψήφους στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα βρεθεί στην προεδρία της Επιτροπής. Μια τέτοια εξέλιξη θα άλλαζε άρδην τις ισορροπίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο καθώς το Κοινοβούλιο θα αποκτούσε, de facto, τεράστια εξουσία.
Η αντίθετη άποψη που προέρχεται κυρίως από κύκλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αφήνει στην άκρη τη «γραμματική ερμηνεία» και επιλέγει την «τελολογική». Η διαδικασία των «κυρίων υποψηφίων» όντως δεν αναφέρεται στη Συνθήκη, αλλά αναφέρεται ρητώς πως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «προτείνει» τον υποψήφιο και το Κοινοβούλιο τον «εκλέγει». Λέξεις που δεν χάνουν το νόημά τους σε καμία από τις 23 επίσημες μεταφράσεις της Συνθήκης.
«Μερικοί Ευρωπαίοι ηγέτες υπέγραψαν όπως φαίνεται μια Συνθήκη την οποία δεν διάβασαν» τόνισε στο protothema.gr ανώτατος αξιωματούχος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο οποίος θεωρεί πως οι «κύριοι υποψήφιοι» δεν είναι μια νομική αλλά μια πολιτική έννοια. Άλλωστε ούτε το γερμανικό Σύνταγμα αναφέρει πουθενά την πιθανότητα να ορίσουν τα πολιτικά κόμματα της Γερμανίας υποψηφίους για την Καγκελαρία, αλλά αυτό δεν καθιστά τη διαδικασία εκλογής της Άνγκελα Μέρκελ «αντισυνταγματική».
Αυτό όμως που ίσως φαντάζει ως μια διαφωνία που φαινομενικά έρχεται από το παρελθόν, ανάμεσα σε φεντεραλιστές και ευρωσκεπτικιστές, είναι στην πραγματικότητα ένα «φράκταλ» διαφορετικών προσεγγίσεων και επιδιώξεων για το μέλλον της Ε.Ε. Μια παρτίδα με πολύ πιο απαιτητικούς παίκτες στην οποία το πρόσωπο του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ έχει μεν συμβολική, αλλά όχι μεγάλη ουσιαστική σημασία.
Αυτοί οι παίκτες δεν είναι άλλοι από την Ιταλία, της οποίας ηγείται ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών Ματέο Ρέντσι, και τη Γαλλία. Η δεύτερη και η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, η θέση των οποίων –και κυρίως της Ιταλίας- θα κρίνει κατά πάσα πιθανότητα το πολιτικό μέλλον του Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ, επιδιώκουν να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη ευελιξία στους δημοσιονομικούς στόχους που θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης καθώς και να λάβουν την έγκριση της (νέας) Επιτροπής ώστε να μην υπολογίζουν στο έλλειμμά τους συγκεκριμένες κρατικές επενδύσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο ο Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ υποδέχεται στο Παρίσι μια ομάδα σοσιαλιστών ηγετών και πολιτικών. Τον καγκελάριο της Αυστρίας Βέρνερ Φάιμαν, τον πρωθυπουργό του Βελγίου Έλιο ντι Ρούπο, τον πρωθυπουργό της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι, την πρωθυπουργό της Δανίας Χέλε Τόρνινγκ-Σμιτ, τον πρωθυπουργό της Ρουμανίας Βίκτορ Πόντα, τον πρωθυπουργό της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίτσο και τον πρωθυπουργό της Τσεχίας Μπόχουσλαβ Σομπότκα, καθώς και τον αντικαγκελάριο της Γερμανίας και υπουργό Οικονομίας και Ενέργειας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ και τον επικεφαλής της πολιτικής ομάδας των Σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Μάρτιν Σουλτς.
Με δεδομένη τη συμφωνία ανάμεσα στην Άνγκελα Μέρκελ και τον Ζίγκμαρ Γκάμπριελ να υποστηρίξουν τον Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ σε περίπτωση που ο Μάρτιν Σουλτς αναλάβει και πάλι την προεδρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, οι «μουσικές καρέκλες» στην Ε.Ε., μια μόλις εβδομάδα πριν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 26ης και 27ης Ιουνίου, φαίνεται πως λιγοστεύουν και ο Ντέιβιντ Κάμερον φαντάζει περισσότερο αδύναμος και απομονωμένος από ποτέ. Αλλά σε αυτό το παιχνίδι τίποτε δεν τελειώνει πριν κλείσει κάποιος τη μουσική.
Πηγή: Βασίλης Δαλιάνης στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ