Σοσιαλδημοκράτες ξέχασαν το προεκλογικό τους σύνθημα «για αμοιβαιοποίηση των χρεών» και τους κινδύνους που περικλείει μια «γερμανική Ευρώπη».
Αντίθετα, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, σχολιάζοντας την Ελλάδα, ένιωσε την ανάγκη να πει ότι «μπήκε στην Ευρώπη με παραποίηση όλων των στοιχείων» (!) και ότι «η περίπτωσή της είναι για την Παγκόσμια Τράπεζα, παρά για το ΔΝΤ, δεδομένου ότι σε αυτήν δεν υπάρχουν καθόλου κρατικές δομές»! Το καταρχήν συμπέρασμα είναι σαφές. Αλλο φιλόσοφος, άλλο πολιτικός. Και κάτι ακόμα: Ο πολιτικός τοποθετείται ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται και διαθέτει... «πολλές διατυπώσεις», ενώ ο φιλόσοφος συνήθως αυτό που λέει το εννοεί.
Ερώτημα: Ο κ. Βενιζέλος σκέφτεται άραγε να σχολιάσει τον... σύντροφο και φίλο Ζίγκμαρ; Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον κ. Τσίπρα με τις κατά καιρούς θέσεις των Γερμανών συντρόφων του Die Linke. Τελευταία... έκπληξη η ταύτισή τους με τις θέσεις της Μπούντεσμπανκ, για τον τρόπο... διάσωσης της Ελλάδας!
Αντίστοιχες δυσκολίες «τραβάει» και ο κ. Σαμαράς, με τους Γερμανούς που όντως θέλουν να τον βοηθήσουν, αλλά παρ'όλα αυτά τον «αποσταθεροποιούν» με τη δογματική στάση της τρόικας, τις καθυστερήσεις (καθώς προσαρμόζουν τον χρόνο μόνο στις δικές τους ανάγκες) και τη... φτωχή και προσωρινή (πάλι) όπως φαίνεται αντιμετώπιση του χρέους, μ'ένα δάνειο 20 δισ. για τα επόμενα δύο χρόνια (για να καλύψουν το «χρηματοδοτικό κενό») και με κάποιες οπωσδήποτε νέες (διαρθρωτικές μόνο;) δεσμεύσεις. Υπάρχει συμπέρασμα; Οι ευρωπαϊκές συμμαχίες είναι αναγκαίες και χρήσιμες χωρίς να είναι εύκολες, γιατί υπάρχουν και ευρύτερες στρατηγικές των εταίρων μας που ξεπερνούν τις «ανάγκες της Ελλάδας».
Η Γερμανία δεν θέλει -και αυτό φοβάται- μια ευνοϊκή λύση για την Ελλάδα να γίνει «ευρωπαϊκό υπόδειγμα» αντιμετώπισης της κρίσης ή ευρωπαϊκό μοντέλο, γιατί έχει άλλες επιλογές η στρατηγική της... Αυτή είναι η μεγάλη δυσκολία, ιδίως μετά και την «πολιτική παράδοση» του Ολάντ!
panpan@pegasus.gr