Αλήθεια, εάν οι προβλέψεις -ελπίδες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ βγουν αληθινές και αναλάβει κάποια στιγμή τη διακυβέρνηση της χώρας, θα αρνηθεί να συνομιλήσει με τους θεσμικούς εκπροσώπους της ΕΕ; Θα «κλείσει» την πόρτα στους Ρομπάι και Μπαρόζο; Θα τολμήσει να οδηγήσει τη χώρα σε μια ιδιότυπη απομόνωση; Προφανώς όχι. Δεν είναι τρελός να κάνει κάτι τέτοιο. Αρα, ποιο ήταν το νόημα της επιλογής του να μην παραστεί σε μια εκδήλωση που εν πάση περιπτώσει αφορά την ίδια τη χώρα;
Η πιθανότερη εξήγηση, την οποία βέβαια ποτέ δεν θα παραδεχθούν στην Κουμουνδούρου, είναι πως στο επιτελείο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ορισμένοι που έχουν ακόμη τη λογική του... 4%. Ενός σχετικά περιθωριακού κόμματος διαμαρτυρίας, χωρίς φιλοδοξίες και χωρίς όραμα διακυβέρνησης. Αυτή η λογική όμως δεν ταιριάζει σε ένα κόμμα του 27% που διεκδικεί την εξουσία και που είναι βέβαιο ότι εάν την κατακτήσει θα χρειαστεί να έχει σταθερά ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με όλους εκείνους που σήμερα υποτιμά ή δείχνει να αγνοεί.
Η απουσία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν του προσέφερε τίποτε. Ακόμη και εκείνοι που τον συγχαίρουν σήμερα και αντιμετωπίζουν την επιλογή του ως μια δήθεν γενναία πράξη αντίστασης, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα θα του ρίξουν το ανάθεμα και χωρίς δυσκολία θα τον κατηγορήσουν για μικροπολιτικά παιχνίδια.
Ο Αλ. Τσίπρας πρέπει κάποια στιγμή να πάρει τις οριστικές του αποφάσεις. Θέλει ένα κόμμα διαμαρτυρίας, πρωταγωνιστές διάφορους γραφικούς... παπασούρες, ή μια παράταξη εξουσίας με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό και κεντρο-αριστερή αφετηρία;