Πότε αναλαμβάνει μια μεγάλη δύναμη το πολιτικό ρίσκο ηλεκτρονικής καταγραφής και διείσδυσης διπλών πρακτόρων σε βάρους του πιο στενού συμμάχου της; Πολύ απλά όταν δεν τον εμπιστεύεται.
Η εμπιστοσύνη των ΗΠΑ στη Γερμανία είναι δίχως υπερβολή σήμερα μηδενική. Από τη διαχείριση της ...
οικονομικής κρίσης μέχρι την αντμετώπιση της Ρωσίας το Βερολίνο έχει τη δική του ατζέντα εθνικών συμφερόντων και η μέγιστη παραχώρηση που μπορεί να κάνει στην Ουάσιγκτον είναι, με κάλυμμα μια γενικόλογη ρητορική ομοφωνίας, να απομακρύνει τα φώτα της δημοσιότητας από τη διατλαντική αυτή απόκλιση.
Ούτωςή άλλως, παρά τις μεγαλοστομίες της συμμαχικής αλληλεγγύης, εμπιστοσύνη πραγματική ουδέποτε υπήρξε μεταπολεμικά ανάμεσα στις ΗΠΑ από τη μια μεριά και στη Δυτική και στη συνέχεια Ενιαία Γερμανία. Από την εποχή της Οστπολιτίκ του Μπραντ η Δυτική Γερμανία ήταν για την Ουάσιγκτον δεσμευμένη σε μια πολιτική στενών σχέσεων με την ΕΣΣΔ στο όνομα μιας μελλοντικής ενοποίησης των δύο γερμανικών κρατών.
Την ίδια περίοδο στη Βόννη ουδέποτε πίστεψαν ότι οι ΗΠΑ θα εκθέσουν την επικράτειά τους σε πυρηνική επίθεση της Μόσχας για να σώσουν τη Δυτική Γερμανία από ενδεχόμενη σοβιετική εισβολή.
Σήμεραστην πράξη και, παρά την αυστηρή δημόσια ρητορική της Μέρκελ προς τον Πούτιν, είναι φανερό ότι το Βερολίνο κινείται περισσότερο ως ενδιάμεσος ανάμεσα στον Λευκό Οίκο και το Κρεμλίνο, παρά ως ο δεδομένος ισχυρός σύμμαχος των ΗΠΑ που συμμερίζεται την αμερικανική εκτίμηση ότι πρέπει να αποτραπεί επικυριαρχία της Ρωσίας στο σύνολο της πρώην ΕΣΣΔ.
Υπό το φως των παραπάνω ερμηνεύεται ορθολογικά το υψηλό κόστος κατασκοπείας σε βάρος στενού συμμάχου όταν έλθει η ώρα της αναπόφευκτης αποκάλυψης: προφανώς στη CIA-NSA εκτιμούν ότι το όφελος από την άντληση πληροφοριών είναι μεγαλύτερο από το κόστος της δημοσιοποίησης της υπόθεσης στις διμερείς σχέσεις Ουάσιγκτον-Βερολίνου.
Τα παραπάνωείναι η κορυφή του παγόβουνου, με το Βερολίνο να θέλει την Ουκρανία ως μια νέα Φινλανδία ή Αυστρία ανοικτή σε επενδύσεις από την ΕΕ και την Ουάσιγκτον μαζί με τη Βαρσοβία να ονειρεύονται φυλάκια του ΝΑΤΟ εκατόν πενήντα χιλιόμετρα από τη Μόσχα.
Η κυνικήψυχραιμία του Πούτιν, που απέφυγε να παγιδευθεί σε κλιμάκωση στην Ανατολική Ουκρανία, αναδεικνύει ήδη την πρώτη σοβαρή ενδοδυτική τριβή. Και από ό,τι φαίνεται έπεται και συνέχεια.
Πηγή: ΕΘΝΟΣ
Η εμπιστοσύνη των ΗΠΑ στη Γερμανία είναι δίχως υπερβολή σήμερα μηδενική. Από τη διαχείριση της ...
οικονομικής κρίσης μέχρι την αντμετώπιση της Ρωσίας το Βερολίνο έχει τη δική του ατζέντα εθνικών συμφερόντων και η μέγιστη παραχώρηση που μπορεί να κάνει στην Ουάσιγκτον είναι, με κάλυμμα μια γενικόλογη ρητορική ομοφωνίας, να απομακρύνει τα φώτα της δημοσιότητας από τη διατλαντική αυτή απόκλιση.
Ούτωςή άλλως, παρά τις μεγαλοστομίες της συμμαχικής αλληλεγγύης, εμπιστοσύνη πραγματική ουδέποτε υπήρξε μεταπολεμικά ανάμεσα στις ΗΠΑ από τη μια μεριά και στη Δυτική και στη συνέχεια Ενιαία Γερμανία. Από την εποχή της Οστπολιτίκ του Μπραντ η Δυτική Γερμανία ήταν για την Ουάσιγκτον δεσμευμένη σε μια πολιτική στενών σχέσεων με την ΕΣΣΔ στο όνομα μιας μελλοντικής ενοποίησης των δύο γερμανικών κρατών.
Την ίδια περίοδο στη Βόννη ουδέποτε πίστεψαν ότι οι ΗΠΑ θα εκθέσουν την επικράτειά τους σε πυρηνική επίθεση της Μόσχας για να σώσουν τη Δυτική Γερμανία από ενδεχόμενη σοβιετική εισβολή.
Σήμεραστην πράξη και, παρά την αυστηρή δημόσια ρητορική της Μέρκελ προς τον Πούτιν, είναι φανερό ότι το Βερολίνο κινείται περισσότερο ως ενδιάμεσος ανάμεσα στον Λευκό Οίκο και το Κρεμλίνο, παρά ως ο δεδομένος ισχυρός σύμμαχος των ΗΠΑ που συμμερίζεται την αμερικανική εκτίμηση ότι πρέπει να αποτραπεί επικυριαρχία της Ρωσίας στο σύνολο της πρώην ΕΣΣΔ.
Υπό το φως των παραπάνω ερμηνεύεται ορθολογικά το υψηλό κόστος κατασκοπείας σε βάρος στενού συμμάχου όταν έλθει η ώρα της αναπόφευκτης αποκάλυψης: προφανώς στη CIA-NSA εκτιμούν ότι το όφελος από την άντληση πληροφοριών είναι μεγαλύτερο από το κόστος της δημοσιοποίησης της υπόθεσης στις διμερείς σχέσεις Ουάσιγκτον-Βερολίνου.
Τα παραπάνωείναι η κορυφή του παγόβουνου, με το Βερολίνο να θέλει την Ουκρανία ως μια νέα Φινλανδία ή Αυστρία ανοικτή σε επενδύσεις από την ΕΕ και την Ουάσιγκτον μαζί με τη Βαρσοβία να ονειρεύονται φυλάκια του ΝΑΤΟ εκατόν πενήντα χιλιόμετρα από τη Μόσχα.
Η κυνικήψυχραιμία του Πούτιν, που απέφυγε να παγιδευθεί σε κλιμάκωση στην Ανατολική Ουκρανία, αναδεικνύει ήδη την πρώτη σοβαρή ενδοδυτική τριβή. Και από ό,τι φαίνεται έπεται και συνέχεια.
Πηγή: ΕΘΝΟΣ
