Η Ιστορία γράφεται πραγματικά όταν αυτοί που την διαμόρφωσαν είναι ελεύθεροι να μιλήσουν. Να, λοιπόν, που ο Όλι Ρεν, με συνέντευξή του στην Wall Street Journal, προσέρχεται -με άλλο λόγο από αυτόν που ως τώρα (νομίζαμε ότι) ξέραμε- για να επικρίνει τους ηγέτες της Ευρώπης, την ολιγωρία τους και τις «ηλίθιες συμφωνίες» που έβαλαν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των ευάλωτων χωρών. Είναι ο τρίτος στη σειρά, μετά τον Τίμοθι Γκάιτνερ και τον Στρος Καν.
Ο κ. Γκάιτνερ, στο βιβλίο του «Stress Test», είχε αποκαλύψει ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε του είχε παρουσιάσει το καλοκαίρι του 2012, σε γεύμα στο νησί Σιλτ, το σχέδιό του για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Η ιδέα του κ. Σόιμπλε ήταν ότι με την Ελλάδα εκτός, η Γερμανία θα μπορούσε να διαθέσει την οικονομική στήριξη που χρειαζόταν η ευρωζώνη, διότι ο γερμανικός λαός δεν θα εκλάμβανε τη βοήθεια προς την Ευρώπη ως ξελάσπωμα των Ελλήνων, επισημαίνοντας ότι «υπήρχαν πολλοί στην Ευρώπη που ακόμη πίστευαν ότι το να διώξουν τους Έλληνες από την ευρωζώνη ήταν μία πιθανή, ακόμη και επιθυμητή, στρατηγική». Η ευρωπαϊκή άγνοια κινδύνου και η τευτονική έφεση προς δικαιοσύνη Παλαιάς Διαθήκης, ήταν που κινητοποίησε, για πρώτη φορά στα σοβαρά, την Ουάσιγκτον και τον κ. Ομπάμα.
Και, ναι, όπως φαίνεται και όσο δύσπεπτο κι αν είναι, το ότι δεν πετάχτηκε η Ελλάδα το καλοκαίρι του 2012, κακήν κακώς, έξω από την Ευρώπη, μάλλον το οφείλει αποκλειστικά στον αμερικανό Πρόεδρο.
Ο Στρος Καν, στο «Μυθιστόρημα του ευρώ», εκπομπή της γαλλικής δημόσιας τηλεόρασης, ενόψει των ευρωεκλογών, είχε χαρακτηρίσει «καταστροφική» τη γαλλογερμανική συμφωνία στην Ντοβίλ. «Τι κάνετε όταν αναλαμβάνετε μια προβληματική επιχείρηση; Διαπραγματευόσαστε κατ'αρχάς με τους δανειστές σας, όσο μπορείτε τα παλιά χρέη και ξεχρεώνετε ό,τι μπορείτε. Για το μέλλον, όμως, απευθύνεστε στην τράπεζά σας και λέτε: "Εάν με δανείσετε τώρα, θα σας αποπληρώσω τα πάντα". Δημιουργείτε έτσι, καταρχάς, μια ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης για το μέλλον και μπορείτε να συζητήσετε και να διαπραγματευθείτε για το παρελθόν».
«Στην Ντοβίλ, όμως, έκαναν το εντελώς αντίθετο. Είπαν ότι όλα τα χρέη του παρελθόντος της Ελλάδας θα αποπληρωθούν έως την τελευταία δεκάρα. Αυτό ήταν στην ουσία η άρνηση της αναδιάρθρωσης. Είπαν ότι όλα τα χρέη θα πρέπει να αποπληρωθούν. Για το μέλλον, όμως, το μήνυμα που έστειλαν στους πιστωτές ήταν: "Προσοχή, εάν δανείσετε, υπάρχει ένα πρόβλημα, κινδυνεύετε να μην πάρετε πίσω τα χρήματά σας". Έκαναν ακριβώς το αντίθετο απ'ό,τι θα έκανε ένας επιχειρηματίας που αναλαμβάνει μια προβληματική επιχείρηση». Έτσι, η κ. Μέρκελ, η οποία είχε επιμείνει σε μια «τιμωρητική» πολιτική για την Ελλάδα, πήρε ό,τι ζήτησε. Και ο κ. Σαρκοζί κέρδισε σαν αντάλλαγμα αυτό που έκαιγε άμεσα τότε τη Γαλλία: την υποχώρηση της καγκελαρίου στην επιβολή αυτόματων κυρώσεων στα κράτη που δεν ελέγχουν το έλλειμμά τους.
Όταν η Ιστορία της κρίσης γράφεται από τους πρώην συντελεστές της με όρους όπως «ηλίθιες συμφωνίες», «τελευταίο καρφί στο φέρετρο», «δρακόντειες περικοπές και η ρητορική της Παλαιάς Διαθήκης», «η πολιτική φθάνει πολύ αργά», «επιβάλλαμε στους Έλληνες μια πολιτική απολύτως ανυπόφορη, οι συνέπειές της οποίας είναι σήμερα τρομερές για την Ελλάδα» (Θαπατέρο), είναι καιρός οι εντιμότατοι ευρωπαίοι φίλοι μας, αυτοί που ακόμα μετέχουν στον θίασο της κεντρικής εξουσίας, να (μας) προσέξουν.
Εκτός και εάν το σενάριο (το ξεπέταγμα της Ελλάδας από την ζώνη του ευρώ), ποτέ δεν άλλαξε - παρά μόνον προστέθηκαν ενδιάμεσα μερικές ανατροπές. Λίγο σασπένς ακόμα, δηλαδή, για να σταθεί η πολιτική σκηνοθεσία, μέχρι το τρομακτικό φινάλε. Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, αυτό το έργο δεν έχουμε κανένα, μα κανένα λόγο να το παρακολουθήσουμε (ματώνοντας) μέχρι τέλους.
photo: Χάρης Μαθιόπουλος