Μέσα στον ορυμαγδότων ημερών (πάντα υπάρχει ένας ορυμαγδός) πέρασε μάλλον απαρατήρητο και πάντως σχολιάστηκε ελάχιστα ένα πρωτοφανέςκαι άκρως ανησυχητικό, επικίνδυνο, γεγονός. Αφορά τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής, κ. Αρβανίτη, ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους που συμποσούνται στην απαγόρευση τού ομιλείν περί πολιτικής οπουδήποτε αλλού εκτός του Κοινοβουλίου!Με δυο λόγιαο άνθρωπος (όσο σχετικόκι αν είναι αυτό, εφ’ όσον πρόκειται για φασίστα) δεν έχει δικαίωμανα ομιλεί πολιτικά, ούτε στο καφενείο, ούτε στο σπίτι του, ούτε σε συγκέντρωση του κόμματόςτου, ούτε πουθενάπαρεκτός του Κοινοβουλίου!Ποιο Σύνταγμαπροβλέπει κάτι τέτοιο; Της Ζουαζινμπούας; Οχι! Διότι ούτε Ζουαζινμπούαυπήρξε ποτέ, ούτε Σύνταγμα χρειάσθηκε μέσα στην ανυπαρξία της. Ποιων νόμων την ερμηνείαμετήλθανοι δικαστέςπου αποφάσισαν ότι ένας βουλευτής, ένας πολίτηςοφείλει να ’ναι φιμωμένοςεν μέση δημοκρατία; Τι πράγματα είναι αυτά; Και πώς μπορεί να συμβαίνουν με τέτοια ευκολία;Οι ευθύνεςτων άλλων κομμάτων, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ είναι βαρειές (Δεν λέω για το ΠΑΣΟΚ διότι η σχέση του με το Σύνταγμα ήταν πάντα αμφιλεγόμενη. Ούτε για τη ΔΗΜΑΡ, διότι οι σταλινικού τύπου έφεσή της στις απαγορεύσεις, που μάλιστα μιμούνται ευρωπαϊκά πρότυπα, είναι εγγεγραμμένη στη σκέψη της, καθώς η στάση της για τη δίωξη των ιδεών που θεωρεί «κακές» έχει αποδείξει. Με τα μυαλά της ΔΗΜΑΡ ο μαρκήσιος Ντε Σαντ δεν θα έπρεπε να έχει εκδοθεί ποτέ, ο δε Εζρα Πάουντ θα έπρεπε να βρεθεί στο ίδιο κελί με τον Γκαρωντύ.Το πράγμαέχει αρχίσει να χοντραίνειεπικίνδυνα. Ο κ. Αρβανίτης δεν διώκεται για τις ιδέες του, διώκεται για εγκληματικές πράξειςτης Χρυσής Αυγής, κι αναμένεται να αποδειχθεί στο ακροατήριο, και πουθενά αλλού, αν είναι ένοχος ή αθώος.Μπορείοι εθνικιστικές και φασιστικές ιδέεςτου κ. Αρβανίτη να ’ναι αποκρουστικές, μπορεί να παροτρύνουν σε έγκλημα, αλλά μόνον αν το έγκλημα συντελεσθεί, μπορεί να διωχθεί για αυτουργία ή για ηθική αυτουργία. Προληπτική δίωξηγια έγκλημα, «δίκη προθέσεων» δεν νοείται. Αλλιώς, η δημοκρατία εκπίπτει σε τυραννία.Νόμος Γκεϋσώ, να διώκεται κανείς για τις ιδέες του (όπως στη Γαλλία, όπου η εφαρμογή του έχει οδηγήσει σε τραγελαφικέςκαταστάσεις) δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Οχι τουλάχιστον, από την εποχή που οι εθνικόφρονες δίωκαν μετά την κατοχή του κομμουνιστέςγια τις ιδέες τους. Ιδέες εγκλήματαδεν υπάρχουν,ακόμα κι αν είναι εγκληματικές ιδέες, όπως οι φασιστικές. Τα εγκλήματα αφορούν σε πράξειςκι όχι σε ιδέες, εκτός κι αν αντιμετωπίζουμε στις ημέρες μας κάποιου είδους νέα Ιερά Εξέτασηπου ρίχνει στην πυρά όσους στον ύπνο τους θέλουν να σκοτώσουν τον Θεόή στον ξύπνιο τους θέλουν να κάνουν το ίδιο.Φοβάμαι ότι έχουμε πάρει στραβό κι επικίνδυνο δρόμο. Μάλιστα παρακολουθώντας τεκταινόμενα, συντελούμενα και συντελεσθέντα στην Ευρώπη που οδηγούν στην εγκαθίδρυση ενός πνευματικού (και, συνεπώς, πολιτικού) ολοκληρωτισμού. Μιας δικτατορίας της ομογενοποιημένης σκέψης που θα θέτει (ήδη θέτει) εκτός νόμου ό,τι παρεκκλίνει, ό,τι αμφισβητεί, ό,τι ερευνά. Αλλοίμονό μας! Οταν τα τέκνα του Διαφωτισμού δολοφονούν τον Διαφωτισμό.Η ποινικοποίηση της άρνησηςτου Ολοκαυτώματοςείναι μια τέτοια φασιστική υπαγόρευσητης πολιτικής ορθότηταςπου υποβαθμίζει την Ιστορία (ή όποια άλλη επιστήμη έρθει η ώρα της) σε αντικείμενο του ποινικού κώδικα. Κι όχι μόνον την ιστορία, αλλά τις σκέψεις και τις γνώμες των ανθρώπων.Γνώση με το νόμοδεν γίνεται. (Αντιθέτως, η γνώση παράγει νόμους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Δεν χρειάζεται λοιπόν νόμο η πιστοποίηση του Ολοκαυτώματος, όπως δεν χρειάζονται νόμο για να θεωρήσουμε ότι υπήρξαν οι Διωγμοί των Χριστιανών, η Γενοκτονία των Αρμενίωνκαι η ανακάλυψη της Αμερικής. Φοβάμαιότι ηπολιτικήυποτάσσεται όλο και πιο πολύ σε προκατασκευασμένα και υποχρεωτικάσχήματα, ότι ασκείται σε ένα όλο και πιο χαμηλό επίπεδο που βασίζεται όλο και περισσότερο στην ανοησία, τον αμοραλισμόκαι τον παραλογισμό. Οπως στην περίπτωση της επίθεσης εναντίον των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίας Κατριβάνουκαι κ. Κουράκη, σε μια ακόμα προσπάθεια να συσχετισθεί (ακόμα και να ταυτισθεί) ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και το ΠΑΣΟΚ παλιότερα) με την τρομοκρατία.Αριστα έπραξανο κ. Κουράκηςκαι η κυρία Κατριβάνουνα υπερασπισθούν τα ανθρώπινακαι αστικάδικαιώματατου φυλακισμένου Ξηρού. Ούτε τη φασιστικήτρομοκρατική του δράση υπερασπίσθηκαν, ούτε τα εγκλήματαπου έκανε κι αποδείχθηκανστο ακροατήριο.Είναι δυνατόννα μην καταλαβαίνουν η κυρία Βούλτεψηλόγου χάριν ή η κυρία Μπακογιάννητη διαφορά; (Για τα μειράκια τ’ άκαπνα, τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν λέω, δεν αξίζει τον κόπο). Ομως τι κάνει ότι δεν καταλαβαίνειη κυρία Μπακογιάννη; Δεν ήταν ο μακαρίτης Ανδρέας Λεντάκηςπου ζητούσε την απελευθέρωση των βασανιστών του για ανθρωπιστικούς λόγους; Τι να υπενθυμίσω; Την επίσης ανθρωπιστική προσέγγιση του Χαρίλαου Φλωράκη; Την ανάλογη στάση του κ. Μανώλη Γλέζου; τουΜίκη Θεοδωράκη; Δεν γίνεται δημοκρατίαμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν γίνεται να υπάρχουν αριστεροίπου σιωπούν, όταν διώκονται τα φρονήματατων αντιπάλωντους, ούτε είναι δυνατόν τον ανθρωπισμόπου επιδεικνύουν αριστεροί (και δεξιοί)για περιπτώσεις που χρήζουν τέτοιας αντιμετώπισηςνα τον αλέθουνοι πονηροίκαι οι βλάκεςεκφασίζονταςτη δημοκρατία. Μάλιστα με διττό τρόπο. Πρώτον, φθείροντας κι ευτελίζοντας τους θεσμούςτης δημοκρατίας και, δεύτερον, (δι’ αυτού ακριβώς του ευτελισμού) ηρωοποιώντας τα φασιστικά σκουλήκια.Πολύ πονηρή στάση. Μπορεί αυτή η πονηρίανα προϋποθέτει την ανοησία, τον αμοραλισμόκαι τον παραλογισμόπομπώνκαι δεκτών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το αποτέλεσμα είναι λιγότερο επικίνδυνο απ’ όσον μια πιο έξυπνη προπαγάνδα θα κατόρθωνε. Διότι αυτό το (πολιτικό) περιβάλλονδιευκολύνειτη διακυβέρνηση της χώρας ακριβώς στη βάση της ανοησίαςκαι του αμοραλισμού, ώστε αυτή η διακυβέρνηση να μπορεί να ’ναι υποτελήςστους Δυνατούς (ντόπιους και ξένους) και καταστροφικήγια τον λαό. Οταν πρυτανεύει η μπούρδα, όλα μπορούν να λέγονται. Παράδειγμα η κυρία Μισέλ Ασημακοπούλουόταν δηλώνει ότι «σε ανθρώπινο επίπεδο λυπόμαστε (σ.σ. για αυτά που σας κάνουμε), αλλά, άλλοτο ανθρώπινοεπίπεδο κι άλλοη πολιτική προτεραιότητα». Προφανώς η εύκολη ανοησία και ο διαρκής αμοραλισμόςτην εμποδίζουν να υποψιασθεί ότι η προτεραιότητα της πολιτικής είναι ο άνθρωπος.Πράγμα που συμβαίνεικαι με τον κ. Σαμαρά (ή κάθε άλλον τέτοιου είδους πολιτικόν). Οχι διότι είναι ανόητος ή αμοραλιστής ο ίδιος (όπως με κάθε βεβαιότητα θα έλεγε κανείς για την περίπτωση Βενιζέλου), αλλά διότι χρησιμοποιεί την ανοησία, τον παραλογισμό και τον αμοραλισμό για να κυβερνά. Οταν λόγου χάρινο κ. Σαμαράς λέειότι θα «διορθώσει αδικίες», εννοεί ότι στο εξής το Δημόσιο θα μπορεί να μπουκάρεισε λογαριασμούς και χωρίς προειδοποίησηνα κάνει κατασχέσειςκαταθέσεων, μισθών, συντάξεων, εισπράξεων ενοικίων και δεν συμμαζεύεται. (Υστερα έχει άδικο η κυρία Κωνσταντοπούλουόταν ομιλεί για την κυβερνητική τρομοκρατία)!«Διορθώνοντας» πάντα «αδικίες» ο κ. Σαμαράς νομιμοποιείγια το μέλλον (διά του κ. Στουρνάρααπ’ την Τράπεζα της Ελλάδος) τους τρόπουςπου ώς τώρα έχουν επιλέξειοι τράπεζεςγια να βουτάνε ακίνητα (και να τα πασάρουν στη συνέχεια σε ξένα funds-γύπες).Στη χώρα, απ’ όταν άρχισε με τα μνημόνια να μεταλλάσσεται σε κρανίου τόπο, αυτοκτονούν, με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, δύο άνθρωποι την ημέρα.Η ανοησία, ο αμοραλισμόςκαι το παράλογοέχουν κατά (γκαιμπελιστική) επανάληψη αποφανθεί ότι οι αυτόχειρες ήταν «αδύνατοι χαρακτήρες»ή ότι το «έφεραν μέσα τους» και κάποια στιγμή θα τους συνέβαινε. Φρίκη; ναι! Αλλά και εθισμός. Υπόθεση Υποβρύχια. Πάει πινγκ πονγκ Βουλή - Δικαιοσύνη, ώσπου παραγράφεται. Θα ήταν ποτέ δυνατόν, θα μου πείτε, ο Νόμος περί Ευθύνης Υπουργών του κ. Βενιζέλου να μην προστατεύσει τον κ. Βενιζέλο; Oχι,θα σας απαντούσα, διότι έχω εθιστείστην ιδέα ότι μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Κι αυτή φοβάμαι πως είναι η παραμύθαπου σκοτώνει τη δημοκρατία. Ο εθισμός στην ιδέα του θανάτου της...Διότι, αν παραδεχθούμε πως μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν, θα κάνουν ό,τι γουστάρουν...email: stathis@enikos.gr
Πηγή: ΣΤΑΘΗΣ στο enikos.gr