ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΙΑΚΑΛΟΥ
Στην ενασχόλησή μου με το ναζισμό είχα από πολύ νωρίς βοήθημα τα έργα που μας έδωσε ο Γιόζεφ Βουλφ. Ενας Εβραίος από την Πολωνία που πήρε μέρος στην αντίσταση, πιάστηκε, βασανίστηκε, βίωσε τη βαρβαρότητα του Αουσβιτς, και έτυχε το τέλος του πολέμου να τον βρει ζωντανό. Με την ανάμνηση όσων έζησε και είδε να μην τον αφήνει ούτε μια στιγμή, αφιέρωσε τη ζωή του στη συγκέντρωση τεκμηρίων που έδειχναν την πορεία προς το Ολοκαύτωμα και την καταστροφή του πολιτισμού. Στην αρχή στην Πολωνία, αργότερα στο Παρίσι και από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 στο Βερολίνο – πάντα μέσα σε αντίξοες έως εχθρικές συνθήκες- έκανε δουλειά μυρμηγκιού, συλλέγοντας και σχολιάζοντας επίσημα έγγραφα, ομιλίες, δημοσιεύματα εφημερίδων, επιστημονικές εκδόσεις και ό,τι άλλο είχε συμβάλει στην αποδοχή ως «κανονικότητα» της ιδεολογίας, του προγράμματος και των πράξεων των εθνικοσοσιαλιστών. Τα έργα του αποτελούν μια πολύτιμη και αναντικατάστατη εισαγωγή στα κείμενα, από όλους τους χώρους των επιστημών και της πολιτικής, που θεμελίωσαν, νομιμοποίησαν και οδήγησαν σε επιτυχία το ναζιστικό λόγο. Τον Οκτώβριο του 1974, σε ηλικία 62 ετών, έδωσε τέρμα στη ζωή του, «έπειτα από μακροχρόνια, ακραία οικονομική ανέχεια», όπως ανακοινώθηκε επίσημα.
Αυτήντη χρονιά συμπληρώνονται 40 χρόνια από το θάνατό του και θεωρώ ότι ένα επιστημονικό και πολιτικό συνέδριο του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου μας τον Οκτώβριο στη μνήμη του θα συμβάλει ώστε η ενασχόληση με το ναζισμό στη χώρα μας να γίνεται με εκείνη την αίσθηση ευθύνης που διέκρινε τη δική του ζωή και το δικό του έργο. Γιατί είμαι πλέον πεπεισμένος ότι η επιβίωση της Χρυσής Αυγής οφείλεται κυρίως στην ανευθυνότητα με την οποία την αντιμετωπίζουν άτομα και οργανώσεις που φέρουν -ή διαγκωνίζονται για να αναλάβουν- την ευθύνη της αντιμετώπισής της.
Στο πλαίσιοαυτό βλέπουμε:
Μια κυβέρνηση, που, έστω και αργά, αποδέχτηκε να παραπέμψει τη Χρυσή Αυγή στη Δικαιοσύνη, να αποδεικνύεται ότι διατηρούσε διαύλους επικοινωνίας μαζί της, να απολογείται απέναντί της και να γίνεται έρμαιο των αποκαλύψεων και –γιατί όχι;- των εκβιασμών της.
Ενα αντιπολιτευόμενοκόμμα που χαρακτηρίζει τη Χρυσή Αυγή ναζιστική να αποδέχεται τη βοήθειά της σε κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες και να θεωρεί πλήγμα για τη Δημοκρατία (!) την «αλλοίωση των συσχετισμών στη Βουλή» εξαιτίας της αδυναμίας συμμετοχής των φυλακισμένων ναζιστών στις ψηφοφορίες.
Μια αξιωματικήαντιπολίτευση να αποδέχεται αναντίρρητα στους κόλπους της απόψεις σχετικά με το χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής και τον τρόπο αντιμετώπισής της που διόλου δεν ταιριάζουν στην αντιφασιστική παράδοση που –η πλειοψηφία του κόσμου της δεν το ξεχνά!- αποτελεί το λίκνο της.
Μ’ αυτότο πολιτικό σκηνικό δεν είναι να απορεί κανείς που για ορισμένους «ανθρώπους των γραμμάτων» ο αντιφασιστικός διαλογισμός αποτελεί σήμερα κυρίως ευκαιρία κοινωνικής και πολιτικής προβολής, πεδίο επίδειξης γνώσεων, υποκατάστατο πολιτικής πράξης. Και συχνά είναι συναντήσεις «πεφωτισμένων» με φανερή την περιφρόνηση γι’ αυτούς τους «φτωχούς και αγράμματους», που, ενάντια στα πραγματικά συμφέροντά τους, γίνονται θύματα προσεταιρισμού των χρυσαυγιτών.
Η αλήθειαόμως είναι ότι για κάθε θύμα της ναζιστικής αγυρτείας –αγράμματο, φτωχό ή άπειρο νέο- υπεύθυνοι είμαστε εμείς, που είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε, π.χ., όλα όσα συνέλεξε για μας ο Γιόζεφ Βουλφ, και να βρεθούμε έγκαιρα εκεί που δινόταν η μάχη, αλλά δεν το κάναμε. Μόνο με συναίσθηση αυτής της ευθύνης υπάρχει αντιφασιστικός αγώνας, και είναι νικηφόρος. Ολα τα άλλα αποτελούν κοινωνικά events των «εκλεκτών» αυτής της κοινωνίας, και γι’ αυτό χωρίς αποτέλεσμα.