Κλεισμένοι στο καβούκι της κρίσηςβράζουμε ο καθένας στο καζάνι του και ψηνόμαστε όλοι μαζί στο τηγάνι της Τρόικας, με ολίγον λαδί από «ελιά» (νοθευμένο με σπορέλαιο καθώς θέλει ο ΟΟΣΑ) και πιπέρι στο στόμα από τα ΜΜΕ του καθεστώτος σ’ όποιον αγανακτήσει και βγει σε καμιά πλατεία ακατάγραπτος, ακηδεμόνευτος, ακαταχώριστος - δενδιαβάζουμεκιεφημερίδες, μαθαίνουμε συνήθως τα «χοντρά» νέαέτσι όπως τα πλασάρει το καθεστώς κυρίως μέσα απ’ τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης. Εκεί που συνήθως το σκορ πληροφόρηση - προπαγάνδαείναι 0 - όσα θέλετε.Βεβαίως (είπα «δενδιαβάζουμε κι εφημερίδες») και στις εφημερίδες του καθεστώτος της διαπλοκής τα ίδια (με όσα στην ομογάλακτή τους τηλεόραση) συμβαίνουν. Πλην ορισμένων δημοσιογράφων, εκλεκτών εργατώντου Τύπου (γνωστώνστους πολίτες κι αγνώστων), το υπόλοιπο σώμα αυτών των εφημερίδων διαφέρει από την τηλεόραση μόνον κατά την πολυθεματικότητα και την πολυμορφία (πολύτιμα βεβαίως και τα δύο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Η ουσία,η «μακεδονική φάλαγγα»μιας εφημερίδας είναι ο τίτλος της, ηπρώτη της σελίδα, το κύριο άρθρο της. Και σε αυτό το θέμα τα πράγματα στην Ελλάδα (και σε όλο τον κόσμο) είναι απλά: καμμιά κυβερνητική πολιτική σε καμμιά χώρα του κόσμου (μάλιστα νεοφιλελεύθερη, αντιδραστική και αυταρχική) δεν θα μπορούσε να επιβληθεί σε μαζική κλίμακαχωρίς τηνυποστήριξη του καθεστωτικού Τύπου, ο οποίος αντί να ελέγχειτις τρεις εξουσίεςδιαπλέκεται μαζί τους, μεταβάλλοντας το αγαθό της πληροφόρησηςσε ύλη προπαγάνδας.Και κατά τούτο είχε δίκιο ο κ. Παντελής Καψής, όταν προχθές στην εκπομπή enikosτου κ. Χατζηνικολάου στο STARέλεγε ότι όσο ο ίδιος (ο κ. Καψής) ήταν διευθυντής στα «Νέα», ουδείς πολιτικός ή οικονομικός παράγων τού υπαγόρευσεκάποια πολιτική. Βεβαίως! Διότι ουδεμίαανάγκηυπάρχει να σου υπαγορεύσεικανείς μια πολιτική που έτσι κι αλλιώς έχεις επιλέξει να υποστηρίζεις.Κι αυτό ακριβώςσυνιστά το μέγεθος, την αξία και το ειδικό βάρος της μιντιοκρατίαςως συστατικού και κυριαρχικού φαινομένου στη διαδικασία διαρκούς μετάλλαξης των αστικών δημοκρατιώνσε πλουτοκρατικές ολιγαρχίεςκαι, όσον ο καιρός, σε τυραννίδες και τυραννίες.Το μόνονπου σώζει τον Τύπο σε όλες του τις μορφές, τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο, αλλά κυρίως τις εφημερίδες, είναι ότι όσα ψέματα κι αν γράψει κάποιος, κάποιος άλλος θα γράψει την αλήθεια.Αυτό προσδίδειστον Τύπο μια πολύτιμημοναδικότητα, πολύτιμη για τους πολίτες και τη δημοκρατία. Μια μοναδικότητα όμως πολύ ευάλωτη, που ασφυκτιά μέσα στο σύστημα της διαπλοκής, και που αντλεί δύναμη για να μένει ζωντανή και να προσφέρει μόνοναπό τους πολίτες, τους αναγνώστες. Σε μια αμφίδρομησχέση, διότι και οι αναγνώστες παραμένουν πολίτες παίρνοντας δύναμη (το αγαθό της πληροφόρησης είναι συστατικό αυτής της δύναμης) απ’ αυτήν ακριβώς τη μοναδικότητα του Τύπου: ναξεφυτρώνει στο σώμα του η αλήθεια,να μην μπορεί να τηνπνίξει ούτε ο ίδιος ο Τύποςως προπαγάνδα, ως χειραγώγηση, ως ψέμα.Βεβαίως, σε ένα τοπίο τόσο σύνθετο (διότι, παρ’ ότι απλό, είναι πλούσια οβιδιακό στις εκφάνσεις του) είναι δύσκολο για τον αναγνώστη να ξεχωρίζει την ήρα απ’ το στάρι και απολύτως αδύνατο για τον ευκαιριακό αναγνώστη ή τον απλώς τηλεθεατή.Η κριτική ικανότητατου αναγνώστη, του πολίτη (που η ανάγνωση των εφημερίδων οξύνει) είναι αναγκαία προϋπόθεση (όσο και αποτέλεσμα) για να παραμείνειζωντανήη πολύτιμη ιδιότητα του Τύπου να εμφανίζει την αλήθεια. Μάλιστα να την αναζητά, να την ανακαλύπτει και να την αναδεικνύει.Οχι διότιο Τύπος είναι αντικειμενικός. Δεν υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία. Υπάρχει η αλήθεια διά της αποδείξεώς της. Και αλήθεια άνδρα δείκνυσι. Η στάσηαπέναντι στην αλήθεια δείχνει την αξία της ιδεολογίαςτου δημοσιογράφου, την ηθικήκαι τη φιλοσοφίατου, τη μόρφωσήτου, τη σχέση του με τη δεοντολογία.Η αλήθεια διά της αποδείξεώς τηςείναι η πρώτηύλητης δημοσιογραφίας. Είτε για την ανάδειξή της είτε για την απόκρυψή της. Την παραμόρφωσή της. Αυτήν την αλήθεια διά της αποδείξεώς της ερευνά το ρεπορτάζ κι ακολουθούν όλα τα άλλα, η ανάλυση, το άρθρο, το σχόλιο, η γελοιογραφία.Κι όπως γίνεται ταξική πάλημέσα στην κοινωνία, έτσι διεξάγεται ταξική πάλη και μέσα στα ΜΜΕ. Με εμφανή τα αποτελέσματα, Τα καθεστωτικά ΜΜΕ παρακολούθησανκαι υποστήριξανκαθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τις πολιτικέςεπιλογέςτων Δυνατών που έφεραν τη χώρα στην κρίση. Κατά τη διάρκεια τηςκρίσηςκάνουν το ίδιο, μόνον πιο κραυγαλέακαι ξετσίπωτα. Πλην όμως και με αγωνία, διότι αν το σύστημα καταρρεύσει, θα τα πάρει μαζί του στον λάκκοπου τόσα χρόνια έσκαβανγια τους άλλους, για κάθε τάξη χωριστά (με το διαίρει και βασίλευε) και για όλες μαζί τις τάξεις των πληβείων.Κι έτσι έχουμε σήμεραΜΜΕ, ιδιοκτήτες, εκδότες, διευθυντές, δημοσιογράφους, όλοι πλην Λακεδαιμονίων, να βρίζουν τον λαόγια λαϊκιστή! Να τον καθηλώνουνδιά της ενοχοποίησης. Ναασκούν πάνω στους πολίτες την πιο χυδαία, αλλά και την πιο επίμονη ιδεολογική τρομοκρατία.Με άφατη έπαρση, άθλια αλαζονεία και χωριάτικο ευρωλιγουρισμό λοιδορούν, εξουθενώνουν, συκοφαντούν τα σωματεία, τα λαϊκά κόμματα και κάθε άλλο όπλο άμυνας του λαούπροκειμένου να τον προσφέρουν σφάγιο στο πιάτο των αφεντικών τους.Επί «εκσυγχρονισμού», όπου ωσμώθηκαν πράσινοι και γαλάζιοιεις σάρκαν μίαν μαύρη και κατάμαυρη, το πλιάτσικο αυτό πάνω στον λαό και τις προίκες του, τον πολιτισμό του, την παράδοσή του, την αυτογνωσία του, τις προσδοκίες του έλαβε τερατώδεις διαστάσεις κι ακόμα πιο τερατώδεις μέσα στην κρίση.Δημοσιογράφοιπου εξακολουθούν να υποστηρίζουν πολιτικές που αφανίζουν και τους ίδιους. Διότι μέσα στην κρίση εργάζονται πλέον οι μισοί δημοσιογράφοι με τους μισούςμισθούς (ή καθόλουμισθούς), ενώ τα περισσότερα ΜΜΕ καρκινοβατούν, υπερχρεωμένα και, ορισμένα, παράνομα - μια όζουσα παθολογία. Κι όμωςτα φερέφωνατον χαβά τους: φταίνε οι συνδικαλιστές, η σύνταξητου απόμαχου, ομισθός του εργάτη, βεβαίως φταίει ο λαϊκισμός κι όχι το όργιο σπατάλης, τα ρουσφέτια, η καταλήστευση του πλούτου, η φοροδιαφυγή και,πάνω απ’ όλα, για τον τρόποπου κυβέρνησε η δεξιάφταίει η αριστερά. Για τα εγκλήματα,ναι, τα φοβερά εγκλήματαπουδιέπραξαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ σε αυτήν τη χώρα, φταίνε τα σωματεία που δρα το ΚΚΕ, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, η Νικαβεντέ και η μάχη του Στάλινγκραντ.Αυτόν τον χρυσαυγίτικο χαβά (διότι τέτοιου επιπέδουείναι) τα καθεστωτικά ΜΜΕθα τον συνεχίσουν έως εσχάτων. Το μαύρο θα γίνεται άσπρο. Το Μνημόνιο θα το λένε Μαρίκα. Ο κ. Τσίπρας θα έχει σχέση με τρομοκράτες. Ο λαός θα είναι λαϊκιστής. Το κρέας θα βαφτίζεται ψάρικαι ο υποσιτισμός αναγκαίαθυσίαγια να μπορείς να φας όταν βγούμε στις αγορές μια φασολάδα.Και για όλα αυτά, τις μαλακίες του κ. Θεοχάρη, τους ραγιαδισμούς του κ. Στουρνάρα, τα άθλια ψέματα του κ. Σαμαρά, τα στεντόρεια ξεκατινιάσματα του κ. Βενιζέλουμε τους πάντες, το μόνον που έχουν να πουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, οι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι -άλλοι με αργομισθίες κι άλλοι σε λίστες αισχρότερες από τη Λίστα Λαγκάρντ- είναι ότι οι Δυνατοί μάς αγαπάνε, οι Γερμανοί μάς αγαπάνε, ότι το Μνημόνιο το χρειαζόμασταν, ότι όλα γίνονται για το καλό μας,ότι χρειαζόμαστε μια καινούργια Ελλάδα, χωρίς εργασιακές αγκυλώσεις, μια Ελλάδα των 300 ευρώ για κάθε σπίτι όπου ένας τουλάχιστον πρέπει να δουλεύει, κι όλατα άλλα που έδωσαν στη ρετσινιά «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»το νόημα που έχει τριάντα χρόνια τώρα. Μια γενίκευση (φασιστική ως τέτοια) που καίει τα χλωρά μαζί με τα ξεράκαι οδηγείτον αναγνώστη, τον πολίτη, στον ίδιον του τον αφοπλισμό με όχημα το τρομερό εκείνο «όλοι ίδιοι είναι», πρώτη ύλη κι αυτό για τη Χρυσή Αυγή, μια πρώτη ύλη φτιαγμένη ακριβώς από τα φερέφωνα του συστήματοςπρος κατανάλωσιναπ’ τους χρήσιμους ηλίθιους. Εκείνους που εξισώνονταςπέννες πολύτιμες με πέννες εξαγορασμένες νομίζουν ότι δίνουν γροθιά στο σύστημα, όσην δίνουν κι απ’ την άλλη πλευράτης όχθης και οι απολίτικοιπου σνομπάρουν την πολιτική, αν δεν δηλώνει πιασάρικη και βεβαίως νέα - πάντα νέα, πάντα εκ παρθενογενέσεως, άμωμη,ώσπου να φύγει απ’ τον έναν οίκο των Δυνατών και να πάει στον άλλον.Ομως η κρίση,το έχουμε ξαναπεί αυτό, έχει κι ένα καλό: άνοιξε αυτιά και μάτια.Οταν ανοίξει και στόματακαι, συν Αθηνά, κινήσει χέρια, τότε κάτι μπορεί να γίνει...email: stathis@enikos.gr
