Εντάξει, το να ζητούν οι δανειστές ... δημοσιονομική εξυγίανση, έστω κι αν χωράει πολύ συζήτηση το πώς, έχει ένα νόημα. Το να απαιτούν να βάλουν χέρι στην περιουσία του, έστω κι αν διαφωνείς, έχει πάλι ένα νόημα. Τους χρωστάς, άρα κάτι θα ζητήσουν κι αυτοί – ασχέτως εάν έχουν δίκιο ή άδικο στις απαιτήσεις τους. Να σε στριμώχνουν γενικώς γιατί όλα αυτά σημαίνουν οικονομικό πόλεμο και μάχη συμφερόντων πάλι είναι λογικό – προσοχή, όχι κατ’ ανάγκην σωστό, αλλά λογικό από μεριάς τους. Μέχρι εκεί μπορείς να συζητήσεις πολλά και διάφορα και ανάλογα να καταλήξεις σε μία συμφωνία, σε ένα συμβιβασμό ή σε μία σύγκρουση.
Το να έχουν λόγο όμως και μάλιστα απαίτηση για το πότε θα λέγεται το γάλα φρέσκο, το ψωμί ζεστό και το τσάι βουνού ή… πλαγιάς και διάφορα άλλα αυτού του είδους, είναι όχι απλά εξωφρενικό, αλλά τουλάχιστον προσβλητικό. Είναι ο απόλυτος εξευτελισμός. Το να υπαγορεύει δηλαδή μία ξένη δύναμη, όσο κι αν αυτή έχει απαιτήσεις λόγω δανείων, και την τελευταία λεπτομέρεια για το πώς θα λειτουργεί η οικονομία και πώς θα οργανωθεί η κοινωνία, ξεπερνά κάθε όριο αξιοπρέπειας. Και μόνο που η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας κάθεται και συζητά τέτοια πράγματα είναι αδιανόητο. Η τρόικα και οι νεοφελελεύθεροι που την καθοδηγούν θέλουν να επιβάλλουν το δικό τους μοντέλο και όχι απλά να εισπράξουν ό,τι καταφέρουν να εισπράξουν από τα χρεωστούμενα. Το κάναν φυσικά και σε άλλα θέματα, όπως τα εργασιακά, όπου, χωρίς να τους πέφτει λόγος και χωρίς αυτά να έχουν δημοσιονομικό αποτέλεσμα, επέβαλαν, ως ντίλερς συμφερόντων, τις γνωστές αντεργατικές συνταγές, τις οποίες πλασάρουν εδώ και δεκαετίες παντού.
Εάν όμως δεν μπορεί μία εκλεγμένη κυβέρνηση να έχει τον αποκλειστικό λόγο ούτε καν για το γάλα, τότε ποιος ο λόγος ύπαρξής της; Υπάρχουν οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ, οι συνταγές του ΔΝΤ, οι πολιτικές οδηγίες της Μέρκελ. Υπάρχουν και οι άνθρωποι των δανειστών και της τρόικας παντού στον κρατικό μηχανισμό, από τον Τόμσεν και τον Τράα, έως τον Φούχτελ και τον Ράιχενμπαχ, για να τις εφαρμόσουν. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση τι ακριβώς κάνει και γιατί ακριβώς υπάρχει; Για να της φωνάζει ο Τόμσεν εκείνο το περίφημο του Αθανασιάδη Νόβα «κι ήσαν τα στήθια άσπαρα σαν τα γάλατα, και μού λεγες, γαργάλατα»;…